ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ!

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ!

Η Μητέρα Σελήνη που οι παλιές παραδόσεις των Μυημένων της Ανατολής τη θέλουν να είναι η παλιά μας πατρίδας και ο τόπος καταγωγής μας. Από εκεί ήρθαμε (όχι με διαστημόπλοια) λένε τα αρχεία του Θιβέτ, πριν εκατομμύρια χρόνια, με μορφή αιθερική και συνείδηση ακόμα σχεδόν ζωική για να θητεύσουμε στον νέο σχολείο τη Γη. Η Γη για τους Βουδιστές είναι τα μεταπτυχιακά της Σελήνης. Εδώ αφού μας δόθηκε το Μάνας (ο νοητικός σπινθήρας από τους Μανασαπούτρα-Προμηθείς) θα πρέπει να μαθητεύσουμε μέχρι να τελειοποιήσουμε την ανθρώπινη υπόσταση. Και μετά… Μετά η επομένη περιπέτεια της Συνείδησης μέχρι να επιστρέψουμε στην Καρδιά του Θεού, αγνοί όπως όταν φύγαμε, αλλά  και Σοφοί, όπως δεν  φύγαμε…

Ο Σιντάρτα Γκοτάμα Βούδας λένε οι εσωτερικές παραδόσεις πρώτος πέρασε τη γέφυρα που το κύμα ζωής ανθρωπότητα μετανάστευσε από την Σελήνη στη Γη. Και είχε λένε  μορφή Πιθήκου. Γι αυτό είναι και ο πρώτος που πέρασε στο επόμενο στάδιο: Ξεπέρασε τις αντιφάσεις της ανθρώπινης εξέλιξης έγινε Αγνός και Σοφός μαζί (γιατί στους περισσότερους ανθρώπους η Γνώση τούς αφαιρεί την αθωότητα) και  είναι στον προθάλαμο εκτόξευσης για το επόμενο ταξίδι, αυτό που στην Ανατολή ονομάζουν Νιρβάνα, που σημαίνει πέρα από το δάσος πέρα δηλαδή από τις σκιές της άγνοιας, στο ξέφωτο, στο καθαρό Φως!

Είμαστε στο Αστεροσκοπείο της Πεντέλης. Σε αυτή την περιοχή που τόσο έχει υποφέρει από ουφολόγους, ερευνητές, μυστικοπαθείς και μελετητές παραδόξων. Εδώ συνυπάρχει το μυστήριο με την ακριβή μέτρηση. Η Παραψυχολογία με την Αστρονομία. Το σχετικό και το δεδομένο. Αλλά πόσο δεδομένα και παράδοξα είναι όλα αυτά; Η Σελήνη  που τώρα βλέπω είναι δεδομένη; Ούτε καν τώρα δεν  την βλέπω. Τη βλέπω με 2 λεπτά καθυστέρηση μέχρι να φτάσει το φως της σε μένα. Μπορεί τώρα να έχει καταστραφεί, αλλά θα το δω δύο λεπτά αργότερα. Αν μπορούσα να κρίνω τα πράγματα όχι με βάση τα φαινόμενα αλλά με άξονα την πραγματική θέση του φωτός κάθε στιγμή, θα μπορούσα να είμαι προφήτης να προλέγω το μέλλον επειδή ζω το παρόν του Φωτός! Γι αυτό οι μάντεις στην αρχαιότητα ήσαν τυφλοί! Δεν έκριναν από τα φαινόμενα που πάντοτε έρχονται με καθυστέρηση σαν απόηχος των αληθινών συμβάντων, αλλά διέκριναν από την παρουσία του άφαντου Φωτός, του Μαύρου Φωτός του Απόλλωνα που δεν χρειάζεται τα φυσικά μάτια για να παρατηρηθεί. Αντίθετα τα φυσικά μάτια μπορεί να είναι εμπόδιο σε αυτή την ενδελεχή παρατήρηση. Έτσι ο πραγματικός μάντης-προφήτης δεν προλέγει, απλώς βιώνει το παρόν πιο σύντομα (πιο σύγχρονα) από τον  πολύ κόσμο. Προφητεύοντας ανά πάσα στιγμή το παρόν, ζούμε (δεν ανακοινώνουμε απλώς) το μέλλον  των άλλων, των αληθινά τυφλών. Αυτών που περιμένουν τα φαινόμενα για να δουν. Το φαινόμενο όμως είναι απλώς ο αντίλαλος του γεγονότος. Στις μέρες μας ειδικά αυτό το έτος, αυτό το καλοκαίρι οι προφητείες είναι μια δεδομένη παράνοια που ακτινογραφεί με τον πιο καθαρό τρόπο τα συμπτώματα της ασθένειας μας, αφού δεν βιώνουμε κανένα παρόν, καταφεύγουμε σε μια δραπέτευση προς το μέλλον (ή σε γραφικές  αναβιώσεις του παρελθόντος) προφητεύοντας συνεχώς την καταστροφή μας σαν μια εγχείρηση – λύτρωση  που θα μας απαλλάξει από την αδυναμία να ζήσουμε αληθινά. Η παράκρουση σοβαρών και φαιδρών για το Νοστράδαμο, την Αποκάλυψη, τον Κοσμά τον Αιτωλό, Τον Κεύση ή της προφητείες των Μάγιας και της Μεγάλης Πυραμίδας (ή το αχαλίνωτο φιλτράρισμα του Ελληνικού Αλφάβητου για να στραγγίσει τα μυστικά του) μας πείθουν ότι δεν βιώνουμε κανένα αυθεντικό παρόν αλλά μόνο τον καθυστερημένο απόηχο των συμβάντων, των αρχέτυπων γεγονότων, που εξόριστοι από αυτά τα νοσταλγούμε (όπως η ψυχή μας νοσταλγεί τον κόσμο των Ιδεών κατά τον Πλάτωνα) καταστρέφοντας τον κόσμο μέσα από τις προφητείες μας, ελπίζουμε να συναντήσουμε το ακριβοθώρητο παρόν, να συντονιστούμε με το Φως. Μοιάζουμε σαν τα παιδιά που παίζουν καταστρέφοντας το παιχνίδι τους για να βιώσουν τις αρχές του, τις αιτίες του. Έχοντας προφητέψει την καταστροφή του κόσμου άπειρες φορές προσμένουμε να βρούμε τον αληθινό κόσμο που μας διαφεύγει. Μέσα  σε αυτή την καθημερινή απελπισία όπου συντέλεια των πάντων μοιάζει η μόνη δυνατή λύση, για να ξαναρχίσει ο κόσμος πιο δίκαιος (ακριβώς όπως ο θάνατος του καρκινοπαθούς με τις πολλαπλές μεταστάσεις μοιάζει η μονή ελπίδα ζωής)! Είναι  φυσικό να ανθούν οι πιο παράλογες εξηγήσεις οι τραβηγμένες ή βολικές ερμηνείες οι πιο ετερόκλητες συγκλίσεις προκειμένου να στηρίξουμε την θεωρία. Τα ποιητικά τετράστιχα του Νοστράδαμου δυναστεύουν με την σοφή αοριστία τους τη λογική. Στα σκαλοπάτια της Μεγάλης Πυραμίδας αρχειοθετούμε τα πάντα. Ότι περισσεύει το αναλαμβάνουν εγχώριοι και μεταπράτες. Πουλώντας το μέλλον επιβιώνουμε (αφού δεν βιώνουμε) στο παρόν. Ο κόσμος ο πολύς λαός έχει  πάθει την ανοσία που παθαίνει  από ένα σημείο και πέρα το σκυλί του Παυλώφ. Αφού το κουδουνάκι χτύπησε πολλές φορές και το φαγητό δεν εμφανίστηκε  από ένα σημείο και πέρα αδιαφορεί σχεδόν μελαγχολεί, αφού δεν πιστεύει πια ούτε στην ελπίδα. Έτσι αντί να ενεργοποιούμε τα αντανακλαστικά του κόσμου με την επικείμενη καταστροφολογία και να τον προβληματίσουμε για την παροδικότητα των αναγκών του και των προσκολλήσεων του έχουμε πετύχει το αντίθετο. Όλο και περισσότεροι πλέον σηκώνουν τους ώμους αδιάφοροι: «Ε, ας καταστραφεί ο κόσμος, και τι έγινε!».

Σε λίγο σαν τους συμπαθείς κατά τα άλλα, Μάρτυρες του Ιεχωβά, αφού θα έχουν διαψευστεί στις αλλεπάλληλες προβλέψεις τους, θα περιφερόμαστε με μια τρυφερή κατάθλιψη, με μια παρωχημένη επιχειρηματολογία και εμμονή, σαν να μας πρόδωσε ο ίδιος ο Θεός (όπως ένας παλιός μεγάλος έρωτας) και δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού του με το ΤΕΛΟΣ!

Όμως το «σχολείο» της Γης δε μπορεί να καταστραφεί. Να αναμορφωθεί περισσότερο ή λιγότερο δραστικά ναι. Να καταστραφεί όμως όχι.

Και ο λόγος είναι ότι κανείς – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – δεν είναι έτοιμος να αποφοιτήσει από αυτό το «σχολείο». Αν η Φύση έχει Πρόνοια και κατευθύνει μέσα στους μακρόχρονους κύκλους της τα όντα σε μια Πνευματική τελεσφορία  και ένωση, δε μπορεί να γκρεμίσει το εκπαιδευτήριο πριν αποφοιτήσουν, αν όχι όλοι τουλάχιστον αρκετοί. Αν σε κάποιες εξετάσεις αποφοίτησης ή εισαγωγικές οποιουδήποτε συστήματος δεν πετύχει κανένας, είναι φανερό ότι δεν απέτυχαν οι εξεταζόμενοι, αλλά το ίδιο το σύστημα που οργάνωσε τέτοιες εξετάσεις, χωρίς  προφανώς να λαμβάνει υπόψη του αντικειμενικούς παράγοντες. Αν ο Θεός καταστρέψει τη Γη, έχει ο ίδιος αποτύχει και το εκπαιδευτικό του σύστημα. Φυσικά είναι λογικό κατά περιόδους να γίνονται μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές για να γίνει πιο αποτελεσματικό ένα σύστημα. Άρα δε μιλάμε καταρχήν για ολική καταστροφή της Γης αλλά για επιμέρους βελτιώσεις μέσα πιθανότατα και από κάποια οδύνη. Η “ύλη” όσο περνούν τα χρόνια γίνεται πιο δύσκολη, χρειάζεται περισσότερο διάβασμα, περισσότερη μελέτη και λιγότερη διασκέδαση κλπ. Οι άνθρωποι όταν μέσο της λογικής «ανεξαρτητοποιή-θηκαν» από το ευρύτερο σχέδιο της Φύσης, έδρασαν σαν τους φοιτητές των 2-3 πρώτων χρόνων σπουδών που τους αρκεί που έφυγαν από το βαρετό σπίτι των γονιών τους, που επιβεβαιώθηκαν μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο και έτσι παρατούν το λόγο για τον οποίο σπουδάζουν και ρίχνονται ακρατείς στη διασκέδαση, περνώντας ελάχιστα μαθήματα. Αυτή η «ανεξαρτησία» τους είναι όμως πλαστή. Όταν περνούν τα χρόνια και τα χρωστούμενα μαθήματα παλαιότερων ετών συσσωρευτούν ενώ οι γονείς έχοντας ξεπεράσει την ανοχή λόγω της αρχικής χαράς της επιτυχίας στο πανεπιστήμιο αρχίζουν να πιέζουν ή και να απειλούν ότι θα κόψουν τα επιδόματα, ο άσωτος φοιτητής συνέρχεται, «υποφέρει», συμπιέζεται και αναγκάζεται να ξαναθυμηθεί το λόγο που άλλαξε πόλη και χρηματοδοτείται αφειδώς. Έτσι αναγκάζεται στην αρχή και συνειδητοποιεί ότι είναι και δική του χαρά να τελειώσει τις σπουδές του. Έτσι κι οι άνθρωποι έχουν λησμονήσει ότι οι δωρεές της Φύσης, εξυπηρετούν ένα στόχο, δεν υπάρχουν για προσωπική απλώς καλοπέραση. Είναι το αρμονικό περιβάλλον για να τελεσφορήσουν οι σπουδές. Αν χρειαστεί κάποια στιγμή η Μητέρα Φύση να απειλήσει, να πιέσει, να συνετίσει τους αλήσμονες μαθητές, να είστε σίγουροι ότι θα το κάνει. Αλλά αυτό δεν είναι καταστροφή αλλά επανόρθωση. Επειδή στο θέμα αυτό όμως υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση ας δούμε μαζί σαν ένα θεραπευτικό αντίσωμα στην άγνοιά μας πως συμβαίνει αυτό και πως κάποιοι «προβλέπουν» το μέλλον.

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Είμαι στο αστεροσκοπείο και κλείνω το ένα μάτι μου στη Σελήνη για να τη δω καλύτερα με το άλλο (Πάντα για να τονίσουμε κάτι το αφαιρούμε από κάπου αλλού αφού το Σύμπαν είναι ενιαίο).

Ο Κρόνος θα ανατείλει αργότερα να μας επιδείξει με απόμακρη αυταρέσκεια τους δακτυλίους του. Κάτω, από τα φώτα της πόλης μας ένας χθόνιος ουρανός που κοχλάζει άγνοια. Ποιος θυμάται γιατί σπουδάζει; Γιατί «μελετούμε» τις δοκιμασίες, τις προσκρούσεις μας με το νόμο; Σκέφτομαι ότι αφού βλέπω με καθυστέρηση την αληθινή Σελήνη θα μπορούσα να δω και πρόωρα την αληθινή του μέλλοντος.

Ο Χρόνος δεν είναι διαδοχή ακίνητων στιγμών. Είναι μια ροή που μπορώ να την ταξιδέψω πιο γρήγορα ή πιο αργά.

Αφού μπορώ να πάω προς τα πίσω μπορώ και προς τα εμπρός. Η μνήμη και η πρόβλεψη είναι αδελφές. Οι Σοφοί μάντεις, σαμάνοι, καθοδηγητές των διαφόρων φυλών θυμούνται και προβλέπουν μαζί! είναι αρχεία και προοπτική της φυλής τους. Ο προφήτης δεν υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους (πράγμα που δε μπορεί να κάνει ούτε ο ήλιος, όπως λέει ο Ηράκλειτος) αλλά τους χρησιμοποιεί, αναδεικνύει του αδιόρατους κραδασμούς τους, γεύεται τις προσεισμικές δονήσεις πιο έγκαιρα από το πλήθος. Το ερώτημα που θέτουν πολλοί άνθρωποι είναι: Πως θα προβλέψει κάποιος το μέλλον; Είναι όλα «γραμμένα» δηλαδή; Δεν είμαστε ελεύθεροι; Τότε γιατί προσπαθούμε; Αλλά ο προφήτης δεν προβλέπει όπως ήδη είπαμε το μέλλον. Προβιώνει το παρόν! Δρα με τον ίδιο τρόπο στο χρόνο, που δρα και ο πλέον αδαής στο χώρο. Αν η ιστορία είναι μια διαδοχή στιγμών που ρέουν ρυθμικά και συμβαίνει αυτό σε έναν οριζόντιο χώρο όπως ένας κάμπος, εγώ μπορώ να έχω πρόσβαση μόνο στις στιγμές που μου επιτρέπει η θέση μου. Δηλαδή βλέπω τις λίγο πίσω από εμένα και την αμέσως μετά. Επειδή είμαι στο ίδιο ύψος με τη διαδοχή των γεγονότων δεν μπορώ να δω μακριά. Ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον. Μόνο αν αλλάξω επίπεδο, ανέβω λόγου χάρη σε ένα βουνό, τότε η διαδοχή των στιγμών ενοποιείται. Καταλαβαίνω την πορεία τους, τι Δρόμο ακολουθούν, προς τα πού οδηγεί αυτός ο Δρόμος, έστω κι αν ανήκει στο μέλλον και δεν έχει βιωθεί ακόμα από την ανθρώπινη ροή της Συνείδησης. Άρα η Συνείδηση βουνό προβιώνει και προβλέπει το μέλλον ζώντας το στο παρόν. Όσο είμαστε εγκλωβισμένοι στην οριζόντια ροή της Ιστορίας το μέλλον απρόβλεπτο και επικίνδυνο γιατί δεν καταλαβαίνουμε τον προορισμό, τη λογική  αυτού που χάραξε (προχάρεξε) το Δρόμο. Αν η Συνείδηση μας μπει στην κάθετη  επαφή με την Ιστορία τότε συνδεόμαστε αναπόφευκτα με το Σχέδιο. Δεν προβλέπουμε, βλέπουμε τι θα συμβεί, γιατί έχει χαραχτεί. Βλέπουμε όμως τον Δρόμο, αν π.χ. έχει ένα εμπόδιο, μια στροφή, ένα επικίνδυνο πέρασμα. Δεν βλέπουμε όμως την συμπεριφορά, την  αντίδραση των όντων απέναντι στα απρόβλεπτα του Δρόμου. Άρα το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο στις γενικές αρχές του και ταυτόχρονα είμαστε ελεύθεροι μέσα σε αυτό να αντιδράσουμε κατά βούληση. Όπως ένας μαθητής που δεν παρακολουθεί τα μαθήματα και δεν μετάσχει στις εξετάσεις ή παραδίδει λευκή κόλλα, μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα χάσει τη χρονιά του επειδή ξέρουμε τον Δρόμο, δηλαδή το Σχέδιο του Σχολείου και τις προϋποθέσεις που θέτει για να προχωρήσει κάποιος. Άρα η επικείμενη καταστροφή μας δεν είναι διαλυτική αλλά επανορθωτική με βάση τις προϋποθέσεις του Νόμου. Όσο ο Δρόμος προχωρεί επειδή είναι ανοδικός (ώστε όλοι να φτάσουν κάποτε στην Συνείδηση  βουνό) τόσο φυσικά μεγαλώνουν οι απαιτήσεις και οι δυσκολίες. Το Πλατωνικό Χαλεπά τα καλά είναι πολύ πιο βαθύ από τον ηθικό διδακτισμό που το πλησιάζει ο πολύς κόσμος. Όπως στην βιολογία ο εκλεκτικός εξελικτισμός της Φύσης αφανίζει παραχωρημένες μορφές όντων για να επενδύσει σε νέες αρτιότερες, κατά τον ίδιο τρόπο στην Συνείδηση της ανθρωπότητας σταδιακά αφανίζονται πάθη ή  αδυναμίες  για να δοκιμάσουμε όλες τις δυνατότητες της ύπαρξης μας. Μορφή και περιεχόμενο προχωρούν παράλληλα αλληλοϋποστηρίζοντας το ένα το άλλο μέσα στην πορεία μας. Οι προφήτες λοιπόν βλέποντας το οδόστρωμα του Δρόμου από το ύψος της μελλοντικής Συνείδηση μας  προειδοποιεί για λακκούβες ή ολισθηρές στροφές ή περιόδους ασφαλούς συνέχειας. Παίζουν το ρόλο των σημάτων της τροχαίας. Προειδοποιούν άλλα δεν οδηγούν αυτοί τη δική μας ζωή. Ο καθένας είναι  υπεύθυνος να συμμορφωθεί στις οδηγίες ή να αυθαιρετήσει. Άρα οι προφητεία τους, ακριβώς όπως  τα σήματα στους δρόμους, είναι και αυτές μες στο Σχέδιο για να κάνουν πιο ασφαλή  την οδήγηση μας.  Δεν πρέπει να είναι καταστροφολογικές αλλά συνετή επανόρθωση. Φυσικά υπάρχουν και  περίοδοι μεγάλων αναμορφώσεων επειδή η πορεία καθυστερεί, κωλυσιεργεί, παρεκκλίνει. Αυτές είναι οι μεγάλες επικυρώσεις και κατακλυσμοί της Γης που αναφέρουν όλοι οι αρχαίοι λαοί και οι οποίες εμφανίζονται με μεγάλους χρονικούς κύκλους των 12.000 περίπου ετών (όπως η βύθιση του  τελευταίου κομματιού της Ατλαντίδος πριν 11.500 χρόνια που αναφέρει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο και  Κριτία). Αυτές οι τοπικές αλλαγές του πλανήτη (όχι ολικός αφανισμός) από φωτιά και νερό (εναλλάξ στα  μεγάλα κοσμικά ζώδια του Υδροχόου και του Λέοντα) ανανεώνουν την πορεία, δεν  την καταβάλλουν, με  τον  ίδιο τρόπο που η εξαφάνιση της ουράς μας σε κάποιο μακρινό παρελθόν επιτρέπει στην ενέργεια   της Φώτισης, την Κουνταλίνι, να κινηθεί προς τα πάνω στα ανώτερα κέντρα και όχι προς τα κατώτερα  ζωικά. Άρα κατά βάση δεν υπάρχουν καλές και κακές προφητείες παρά μόνο αν ταυτιζόμαστε με το θνητό έτσι και αλλιώς σώμα (για το οποίο δεν έχει τεράστια διαφορά αν θα πεθάνει από ασθένεια, τροχαίο ή από γεγονότα  αποκάλυψης). Δεν υπάρχει  λόγος λοιπόν να  φοβόμαστε. Το εκπαιδευτικό συγκρότημα δεν θα καταστραφεί αφού δεν μπορούμε ακόμα να αποφοιτήσουμε. Η άγνοια μας μάς σώζει!

ΘΥΜΗΣΟΥ ΣΩΜΑ!

Δικαίως τώρα κάποιος θα  με ρωτήσει Και η Δευτέρα Παρουσία, το Θηρίο, η πόρνη της Βαβυλώνας κ.λπ, τι είναι τελικά; Λάθος σήματα της Τροχαίας ή δεν αναγνωρίζουμε πλέον τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και οδηγούμε τυχαία όπως οι μεθυσμένοι; Όλα αυτά έχουν κάποια βάση, αλλά πολύ πιο σαφή από τις ευκαιριακές εκδικήσεις της Φύσης και τοις δυσοίωνες υπερβολές των ερμηνευτών. Το τέλος των καιρών, οι τελικές εξετάσεις για το ποιο θ αποφοιτήσουν και ποιοι όχι είναι πολύ μακριά σύμφωνα με όλες τις χρονικές αναφορές των λαών. Είναι η περίφημη ημέρα του να είμαστε όλοι μαζί στο ίδιο ύψος Συνείδησης, η επιστροφή στον παράδεισο συνειδητά (που ευαγγελίζονται και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που αναφέραμε πριν, αλλά σε πολύ πρόωρο χρόνο. Το σήμα που έδειχνε προσοχή πτώση λίθων το  θεώρησαν  ότι πέφτει όλο το βουνό πάνω μας).

Η Δευτέρα Παρουσία στις περισσότερες ερμηνείες ταυτίζεται λανθασμένα με αυτή την μακρινή μέρα. Η Δευτέρα Παρουσία δεν είναι παρά η περιοδική επιθεώρηση του Σχολείου από ένα μεγάλο Εκπαιδευτή, τον Ιησού Χριστό που χρωστάει μια ακόμη τέτοια εμφάνιση πριν συνταξιοδοτηθεί στην Νιρβάνα του. Φυσικά πρέπει να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας για αυτή την εμφάνιση, αλλά δεν είναι το ΤΕΛΟΣ. (Για όσους ξενίζονται από αυτή την άποψη πρέπει να πούμε ότι θα χρειαζόταν μακροσκελή παρουσίαση της περιοδικής εμφάνισης των Φωτισμένων Αβατάρ–Χριστών που ακολουθούν και αυτοί την γεωμετρική σχεδίαση του Δρόμου, και τη μαθηματική οργάνωση της ζωής, για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στην  αποστολή τους). Έτσι η πρόβλεψη ότι τότε θα εμφανιστεί ο τάδε Μεγάλος Δάσκαλος μοιάζει σχεδόν σα να προβλέπεις ότι το Απρίλιο θα έχουμε Άνοιξη. Αρκεί δηλαδή να ξέρεις την περιοδικότητα των γεγονότων. Το ότι κάποιοι μαθητές θα είναι αδιάβαστοι (πόρνη Βαβυλών κ.λπ) και θα έχουν κάποιες συνέπειες στην επιθεώρηση είναι αναπόφευκτο. Μην το δαιμονοποιούμε όμως. Καλύτερα ας προβλέψουμε το παρόν, παρατηρώντας τη δικιά μας πρόοδο. Ας θυμηθούμε το σώμα μας. Τη στάση, την αναπνοή, την χαλάρωση, τον διαλογισμός μας. Εργαζόμενοι στο παρόν, το μέλλον  μας θα ελιχθεί σύμφωνα με το Σοφό Σχέδιο.

Δεν εργαζόμαστε για να φανούμε καλοί στους επιθεωρητές  μας, αλλά για να φτάσουμε σε εκείνη την ελευθερία που θα επιθεωρούμε μόνο τον εαυτό μας. Όπως ο Διόνυσος ο Ελευθερεύς σώζει  την Περσεφόνη από τον Άδη, η μέθη του ήσυχου νου του διαλογιζόμενου ή εκστασιασμένου προφήτη-μάντη-σαμάνου, μας σώζει από τον οριζόντιο χρόνο και καθετοποιεί τη Συνείδηση μας πάνω από το μεταβλητό χωροχρόνο.

ΤΑΞΙΔΕΨΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Στο  Tai Chi υπάρχει μια δημοφιλής κίνηση που λέγεται: κρατάμε την Σελήνη. Στο αιώνιο παρόν. Το κράτημα της σφαίρας που σχηματίζει ο νους ανάμεσα στα χέρια είναι μια ενεργός προφητεία. Ζούμε όσα θα ζήσουν οι άλλοι αιώνες μετά (αφού θα έχουν προχωρήσει με το καλό ή με το κακό προς το καλό, όπως θα έλεγε και ο Μ. Ναπολέων).

Ανοίγουμε τα πόδια στο ύψος των ώμων και λυγίζουμε ελαφρά τα γόνατα σαν να καθόμαστε σε ένα σκαμνάκι. Όρθια η σπονδυλική στήλη, χαλαροί οι ώμοι, το βάρος  μας στην λεκάνη. Συντονίζουμε την αναπνοή μας, έτσι που αναπνέοντας από την μύτη ή εισπνοή να είναι ίση με την εκπνοή. Ο νους ησυχάζει. Σηκώνουμε τα χέρια στο ύψος του στήθους και νοιώθουμε να κρατάμε ανάμεσα στα χέρια μας μια σφαίρα. Σταθεροποιείται ο νους εκεί. Η σφαίρα είναι φωτεινή, γεμάτη ζωτικότητα-πράνα. Αισθανόμαστε το βάρος της. Χαλαρώνουμε μαζί της. Τα δάχτυλα είναι ευλύγιστα, δεκτικά. Σιγά-σιγά σηκώνουμε τη σφαίρα πάνω από το κεφάλι. Τη νοιώθουμε να μας περιβάλλει σαν άτλαντας, κρατάμε το νοητικό μας κόσμο πάνω από το κεφάλι μας. Μετά την γέρνουμε σιγά-σιγά με εκπνοή πάνω από το έδαφος, Σα να κρατάμε κάτι πολύτιμο και προσέχουμε μην πέσει και σπάσει. Η μέση λυγίζει, ξεκουράζεται. Αργά αργά μετά την σηκώνουμε τη μπάλα με εισπνοή, ψηλά πάνω από το κεφάλι, και εκπνοή, λουζόμαστε την ενέργεια που έχουμε συμπυκνώσει από την επικέντρωσή μας τόση ώρα. Αυτό είναι ένα πλήρες  βίωμα. Δεν ερμηνεύουμε κείμενα. Ζούμε!.

ΑΝΑΠΝΟΗ  ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

 Ο ρόλος που παίζει η αναπνοή από τα ρουθούνια στο Γιόγκα, είναι μία ολόκληρη επιστήμη. Εδώ θα δείξουμε μια πρώτη προσέγγιση, εφικτή στην καθημερινότητα του καθενός. Ένα οδόσημο για του κουρασμένους οδοιπόρους. Στο Γιόγκα το δεξί ρουθούνι  σχετίζεται με την ενεργό αναπνοή του Ήλιου και το αριστερό με την πιο χαλαρή της Σελήνης. Όταν λέμε βέβαια αναπνοή στο Γιόγκα δεν εννοούμε μόνο το φυσικό φαινόμενο της εισόδου και εξόδου του αέρα, αλλά  όλο τον παλμό του ζωτικού σώματος (πρανικό). Η κυκλοφορία της ενέργειας αυτής γίνεται μέσα από τα κανάλια  Νάντις, τους μεσημβρινούς που πιέζονται στο Σιάτσου ή τρυπιούνται στο βελονισμό. Τα δύο κυριότερα Νάντις, Πιγκάλα και Ιντα, καταλήγουν στο δεξί και αριστερό ρουθούνι αφού διασχίσουν όλα τα κέντρα ενέργειας μέχρι εκεί (Τσάκρας). Άρα η αναπνοή από το δεξί ή αριστερό ρουθούνι ξυπνάει άλλη όψη της ενέργειας , κάτι που  γίνεται ασυνείδητα και κάθε μέρα αφού κάθε 1,30-2 ώρες αλλάζει το ρουθούνι που υπερισχύει και αναπνέουμε, κυρίως απ΄ αυτό. Όταν υπερισχύει το δεξί γινόμαστε πιο ενεργοί, δραστήριοι, δημιουργικοί (ή στις κατώτερες όψεις, επιθετικοί, βίαιοι, ανήσυχοι) όταν υπερισχύσει το αριστερό γινόμαστε πιο χαλαροί, εσωστρεφείς, διανοητικοί, στοχαστικοί (ή στις κατώτερες όψεις, παθητικοί νωθροί, άβουλοι, ασθενείς). Η αναπνοή του ήλιου είναι να τονίσουμε το δεξί ρουθούνι για να ρέει η ενέργεια πιο έντονα, άρα να ανανεωνόμαστε και να γίνουμε πιο αποδοτικοί σε ότι καταπιαστούμε. Καθόμαστε σταυροπόδι, αφήνουμε το αριστερό χέρι στο γόνατο. Με το δεξί σχηματίζουμε τη Βισνού μούντρα και φέρνουμε τον αντίχειρα πάνω από το δεξί ρουθούνι, τα δύο ακραία δάχτυλα πάνω από το αριστερό, ενώ τα δύο μεσαία είναι λυγισμένα ή προβάλλουν προς τα πάνω. Στην εισπνοή κλείνουμε το  αριστερό ρουθούνι μετά τον αντίχειρα και το δεξί κρατώντας για λίγο τον αέρα μέσα και μετά εκπνέουμε  από το αριστερό. Συνεχίζουμε με αυτό τον τρόπο για 5-10 λεπτά. Οι διάρκειες των φάσεων μπορεί να είναι στην αρχή 1 χρόνος εισπνοή, 1 κράτημα 1 εκπνοή, ενώ με την εμπειρία μπορεί να γίνει 1:2:2 ή και 1:4:2. Είναι ιδανική άσκηση αν νυστάζετε και θέλετε να εργαστείτε. Ανανεώνει, ξεκουράζει, δίνει κέφι για έκφραση και δημιουργία. Μη στερείτε από τον εαυτό σας τέτοιες προσεγγίσεις που όλοι οι Διδάσκαλοι έχουν μαθητεύσει ήδη από το παρελθόν!

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ

Παρατηρείστε την εικόνα της περισυλλογής. Αυτό που κάνετε όλοι κάποιες στιγμές, σταματάτε και στοχάζεστε πάνω στην πορεία σας θα είναι πιο αποτελεσματικό αν γίνει σαν τέχνη, μέσα σε ένα όμορφο σχήμα. Το σώμα προδιαθέτει να σκεφτεί όμορφα και αρμονικά. Η ενέργεια ρέει απρόσκοπτα. Καθίστε σταυροπόδι, βάλτε τους αγκώνες σας πάνω στα γόνατα σμίξτε τις παλάμες σας, ακουμπήστε την κορυφή των δαχτύλων κάτω από το πηγούνι. Αυτό που έτσι και αλλιώς κάνουμε στοχαζόμενοι, να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το παρελθόν και να προβλέψουμε το μέλλον, με αυτό τον τρόπο θα γίνει ποιο οργανωμένα, πιο κοντά στο Σχέδιο του Δρόμου, άρα με λιγότερα εμπόδια. Η προφητεία του  μέλλοντος θα φυτρώνει στο παρόν που θα βιώνεται.

Με τη μπάλα

Κρατώντας την μπάλα ανάμεσα στα χέρια μας κρατάμε το νοητικό μας Σύμπαν, το παιδί της πειθαρχημένης συγκέντρωσης μας. Αλλά είναι μια πειθαρχία που μας κάνει πιο εύπλαστους. Σηκώνουμε τη μπάλα ψηλά πάνω από το κεφάλι, τη φέρνουμε κάτω λίγο πάνω από το έδαφος. Η ενέργεια  γεφυρώνει Ουρανό και γη. Το σώμα δρα ως μια μπάλα και αυτό  σα μια ΟΛΟΤΗΤΑ.

Η Περισυλλογή είναι μια Τέχνη, δεν μπορεί να γίνει τυχαία, σε οποιαδήποτε στάση. Εργαζόμενοι πάνω στο σώμα σαν να είναι ένα Έργο Τέχνης, προσπαθούμε να του δώσουμε εκείνοι το σχήμα  που να εκφράζει και να εξυπηρετεί τον Εσωτερικό του κάτοικο.