Τα μυστικά των λίθων

Από Απόστολου Χρ. Αντωνάκη

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΛΙΘΩΝ

Η τέχνη της Γνώσης, που είναι γέννημα της Σοφίας και εμπεριέχει πολλά μυστικά που σχετίζονται με άγνωστες ιδιότητες της Φύσης, αναμφισβήτητα έχει πανάρχαιες ρίζες. Ίχνη της εντοπίζονται σε σπάνια χειρόγραφα – παπύρους και δέλτους – που αναφέρονται στην ερμητική φιλοσοφία και τα ορφικά κείμενα για να καταλήξουν στα περιζήτητα κείμενα των αλχημιστών που καταστράφηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους εξολοθρευτές του μεσαιωνικού σκοταδισμού. Σε αυτές τις πηγές που διασώθηκαν ιδιαίτερο μεγάλο ενδιαφέρον προκαλούν τα αναφερόμενα στις θρυλούμενες ιδιότητες των πολύτιμων λίθων και κρυστάλλων.

Η φιλοσοφική λίθος και το «μυστικό πυρ» για τους περισσότερους αλχημιστές απετέλεσαν μια μακρόχρονη αινιγματική έρευνα τυλιγμένη στην απόλυτη σιωπή. Οι μυστηριώδεις ιδιότητες των λίθων, πολύτιμων και ημιπολύτιμων, φαίνεται πως ήταν γνωστές από τους μύστες της αρχαιότητας.

Κλασική αναφορά στις ιδιότητες των λίθων γίνεται στα ορφικά κείμενα και ιδιαίτερα στο κεφάλαιο «Λιθικά» όπου και αποτυπώνονται γνώσεις διασωσμένες από ομάδες ανθρώπων και φιλοσόφων που ονομάστηκαν Ορφικά.

Η παρουσία τους είναι γνωστή μέσα από τα κείμενα που μας κληροδότησαν και στα οποία διατυπώνονται θεωρίες περί της Ζωής, της Φύσης, της Μονοθεΐας και της Ιατρικής.

Τα ορφικά κείμενα που χρονολογούνται πριν από την εμφάνιση άλλων λαών της Ανατολής, δεν μελετήθηκαν από τους αρχαιολόγους και τους ιστορικούς στο βαθμό που θα έπρεπε, συνεπώς πολλά από τα αναφερόμενα σε αυτά αντιμετωπίζονται ως εικασίες και μυθεύματα. Όμως τα τελευταία χρόνια ένα σύγχρονο ρεύμα επιστημόνων άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για αυτές τις ιστορικές πηγές καθώς σε πειραματικό στάδιο επιβεβαιώθηκαν κάποιες από τις σωζόμενες σε αυτές αναφορές.

Και δεν μπορούσαν να αγνοηθούν όταν τα «Λιθικά» αποδεικνύεται από τα πανάρχαια χρόνια ήταν γνωστοί οι λίθοι, κυρίως δε οι φυσικοί κρύσταλλοι με τους οποίους κατασκεύαζαν τα κάτοπτρα.

Και αν με αυτούς, όπως αναφέρεται, μπορούσαν να ανάψουν φωτιά κάνοντας χρήση της ηλιακής ακτινοβολίας, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχουν τη γνώση να κατασκευάζουν και άλλα είδη κάτοπτρων τα οποία ενδεχομένως οι επιστήμονες της εποχής χρησιμοποίησαν για τη μελέτη του μακρόκοσμου στις εσχατιές των ουρανών αλλά και του μικρόκοσμου αναπτύσσοντας διαχρονικά θεωρίες για την Αστρονομία αλλά και τη Μοριακή Φυσική με κύριο εκφραστή τον Δημόκριτο που περιέγραψε τα αόρατα δια γυμνού οφθαλμού σωματίδια της ύλης όπως το άτομο.

Για περισσότερα για την κρυσταλλοθεραπεία πατήστε εδώ.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΛΙΘΩΝ

Οι Ορφικοί καθώς γνώριζαν τις θεραπευτικές ιδιότητες των διαφόρων λίθων και τις περιγράφουν, διδάσκουν πως «η Γη η οποία φέρει εις την ζωή όλα τα έμβια, τα χρήσιμα εις τον άνθρωπο, γεννά και τα φαρμακερά φίδια που προκαλούν πόνο εις τους ανθρώπους, η ίδια η Γη παράγει τις ημιπολύτιμες πέτρες, βότανα και ρίζες που θεραπεύουν τον πόνο και τις ασθένειες».

Λέγεται πως ο ίδιος ο Ορφέας, συντετριμμένος από το θάνατο της αγαπημένης του Ευρυδίκης από δάγκωμα δηλητηριώδους φιδιού, ασχολήθηκε με τη μελέτη των θεραπευτικών ιδιοτήτων των λίθων και των βοτάνων, όπως αναφέρεται σε έργα των Λατίνων ποιητών Οράτιου και Βιργίλιου.

Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές αναφορές για τους λίθους στα ορφικά κείμενα, όπως διασώζονται στο κεφάλαιο «Λιθικά».

• Ο Ανακτίτης Αδάμας βοηθούσε στην πνευματική διαύγεια και τη συγκέντρωση που απαιτείται για την προσευχή προς τους θεούς κι έμοιαζε στην όψη λίθος γεμάτος «γάλα», παρομοιαζόμενος με μαστό νεαρής γυναίκας. Τον ονόμασαν και λήθαιον (λίθο της λησμονιάς) διότι προξενούσε ευφορία στους ανθρώπους βοηθώντας τους να ξεχνούν θλίψη και στενοχώριες.
• Η «Γαλακτίδα Πέτρα» φαίνεται πως είχε και άλλες ιδιότητες, κυρίως όμως αυτή της ευφορίας και του εξαγνισμού.
• Ο δενδρόφυτος Λίθος ή Αχάτης ο Δενδρώδης πήρε  την ονομασία του εξ’ αιτίας της όψεως της μίας πλευράς του που έμοιαζε με πυκνό δάσος. Πίστευαν πως έχει ευγενικές ιδιότητες, κυρίως για την καλλιεργούμενη γη γι’ αυτό και τον έδενα στο κεφάλι του βοδιού (ανάμεσα στα κέρατα) κατά το όργωμα. Σήμερα αυτός ο λίθος που ονομάζεται Μοζ Αχατ, είναι περιζήτητος ενώ κάποιοι θεωρούν πως τα τρίμματά του μπορούν με κατάλληλη επεξεργασία να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της τριχοφυΐας.
• Ο στιλπνός καταπράσινος Ίασπης ήταν η πέτρα  που με τη βοήθειά της και την απαγγελία ύμνων έφερνε βροχή στη διψασμένη γη.
• Ο Λαμπερός Οπάλιος, για τον Ορφέα, ήταν ο κατάλληλος λίθος για την προστασία της όρασης και τη θεραπεία οφθαλμολογικών παθήσεων.
• Ο Οψιανός αναμεμιγμένος με δάκρυα πιτυάς και μυρωδάτα σμύρνα βοηθούσε τις πνευματικές δυνάμεις και αποτελούσε βασικό βοήθημα των μάντεων για την ενόραση που οδηγούσε στην καταγραφή προφητειών.
• Ο «χρυσότριχος λίθος», το Ρουτίλιον, επενεργούσε στην ψυχολογία βοηθώντας τους άντρες να γίνουν συνετοί και ένδοξοι.
• Ο Ακατέργαστος Μαγνήτης είχε υπερφυσικές ιδιότητες, σύμφωνα με τα ορφικά κείμενα, και εκείνος που τον χειριζόταν τραγουδούσε συγκεκριμένους ύμνους.

Κάποιες από τις ιδιότητες βοηθούσαν τους άντρες να επιφέρουν την επιθυμία στις γυναίκες, ενώ λέγεται πως βοηθούσε στην ευγονική.

• Ο Ορείτης ήταν ο λίθος που ενίσχυε το θάρρος και τη ρώμη ενώ είχε αποτρεπτικές ιδιότητες απέναντι στα φίδια, που έδειχναν απροθυμία να πλησιάσουν εκείνον τον άνδρα που το έφερε πάνω του. Αποτελούσε ταυτόχρονα τριμμένος σε σκόνη αντίδοτο για πολλά δηλητήρια φιδιών εάν έριχνε αμέσως κάποιος στην πληγή λίγα από τα τρίματα.
• Ο Οφίτης εθεωρείτο «ευγενής λίθος» που είχε θεραπευτικές ιδιότητες στα δαγκώματα φιδιών αλλά και την ενίσχυση της όρασης. Στις ιδιότητές του συγκαταλέγονται η θεραπεία της στειρότητας και της σεξουαλικής ανικανότητας και βελτίωση της ακοής.
• Ο Γαγάτης είχε αποτρεπτικές ιδιότητες απέναντι στα ερπετά αλλά και ευεργετικές για την αντιμετώπιση της επιληψίας.
• Το κόκκινο Κοράλλι αναμεμειγμένο με σπόρους σιταριού κατά τη σπορά ενίσχυε την παραγωγή ενώ αναμεμειγμένο σε σκόνη με κρασί θεωρείτο φάρμακο για πολλές ασθένειες και αντίδοτο για τα δηλητήρια.
• Ο Σάρδιος

Ο Σάρδιος ή Κορναλίνη ή Κορνεόλιο ήταν ξακουστός και περιζήτητος λίθος στην αρχαιότητα.

Στην Ελλάδα τον αποκαλούσαν λεοντοτράχηλο  επειδή ήταν κατάστικτος από φολίδες ξανθοκόκκινες, λευκές, μαυριδερές και πράσινες και τον έβαζαν επάνω σε πληγές από δαγκώματα φιδιών. Για να σταματά τους πόνους. Ταυτόχρονα πίστευαν ότι έκανε τα λόγια εκείνου που τον είχε πάνω του περισσότερο πειστικά ενώ πολλές από τις θεραπευτικές ιδιότητές του φαίνεται πως γνώριζαν οι αρχαίοι γιατροί που τον χρησιμοποιούσαν με διάφορους τρόπους. Το μεταγενέστερο όνομά του το πήρε από τη λατινική λέξη cara που σημαίνει σάρκα, εξαιτίας του χρώματός του.

Αναφέρεται ως η «μαγική πέτρα» που έφερε πάνω του ένα ξακουστός Ισραηλίτης αρχιερέας ονομαζόμενος Σάρδιος, ο οποίος του χάρισε μία από τις ονομασίες του.

Οι Ινδοί τον ονόμαζαν ρατζάρι μαχάρα και τον χρησιμοποιούσαν παλιότερα για τη θεραπεία του πυρετού ενώ οι Άραβες πίστευαν ότι ο στρατιώτης που χάραζε το όνομά του στον Σάρδιο γινόταν γενναίος και ακαταμάχητος.

Γενικότερα πιστεύεται πως φέρνει καλοτυχία, προστασία και ευημερία.

Ο Αβεντουρίνης, που ανήκει στην ίδια οικογένεια με το χαλαζία, πιστεύεται πως καθάριζε το πνεύμα, μπλοκάριζε πολλές ασθένειες και θεράπευε την ημικρανία.

ΣΠΑΝΙΑ ΟΡΥΚΤΑ

Ο πράσινος Γκασπεΐτης ανακαλύφθηκε τυχαία το 1966. Είναι ένας λίθος με μεγάλη ζήτηση στην αγορά εξ’ αιτίας του ότι βρίσκεται σε συγκεκριμένως – λίγες περιοχές και σε μικρές ποσότητες. Βρίσκεται κοντά σε πετρώματα που περιέχουν θειούχο νικέλιο και την ονομασία την πήρε από τη Χερσόνησο Γκασπέ του Κεμπέκ στον Καναδά όπου εξορύχτηκε αρχικά. Υπάρχουν επίσης κοιτάσματα Γκασπεΐτη σε περιορισμένες ποσότητες Βόρεια του Περθ στη Δυτική Αυστραλία.

Έγινε περισσότερο γνωστός όχι τόσο για τη σπανιότητά του αλλά εξ’ αιτίας των δοξασιών των αυτόχθονων ιθαγενών της Αυστραλίας, των Αβοριγίνων, οι οποίοι τον χρησιμοποιούσαν κατά παράδοση στις τελετουργίες τους. Οι Ιθαγενείς πιστεύουν ακόμα ότι φέρνει μεγάλη τύχη, ξυπνά αυταπάτες, προσελκύει τη φιλία, διαλύει την άγνοια και ενισχύει την καλή λειτουργία της καρδιάς. Οι Αβορίγινες το φορούν πάνω τους ως μενταγιόν επειδή πιστεύουν επίσης ότι προστατεύει τους πνεύμονες, την καρδιά και τη χοληδόχο κύστη ενώ λειτουργεί και ως «ασπίδα» για την αντιμετώπιση του στρες.

Ο Αζουρίτης

Είναι το μπλε- γαλάζιο ορυκτό που συνυπάρχει με το Μαλαχίτη κι έχει τόσες ιδιότητες πρακτικές αλλά και ενεργειακές που σπάνια μπορείς να το προσπεράσεις κάνοντας μια απλή τυπική αναφορά.

Η χρήση του είναι διαδεδομένη εδώ και εκατοντάδες χρόνια καθώς από τη σκόνη του έφτιαχναν βαφές για υφάσματα αλλά και ειδικά χρώματα για τη ζωγραφική. Είναι ευαίσθητο πέτρωμα με ειδική επίστρωση βερνικιού.

Τα μεγαλύτερα κοιτάσματά του βρίσκονται στην Αυστραλία, στο Μαρόκο και στο Ζαΐρ και στις Νοτιοδυτικές σειρές των Η.Π.Α.

Ανήκει στις πολύτιμες γαίες και το όνομά του προέρχεται πιθανότερα από την περσική λέξη Lazhvard που σημαίνει «μπλε».

Κυανούς ήταν και το όνομά του για τους Λατίνους, σύμφωνα με το Θεόφραστο και τον Πλίνιο, που αναφέρθηκαν εκτενώς σε αυτόν χαρακτηρίζοντάς τον λίθο με πολλές ευεργετικές ιδιότητες.

Ο Αζουρίτης ανέκαθεν θεωρείτο ο ξεχωριστός ενεργειακός λίθος που βοηθούσε στην περισυλλογή, στην αυτοσυγκέντρωση και την ψυχική ανάταση. Για ους συγκεκριμένους λόγους υποθέτουμε πως ήταν αναπόσπαστο «εργαλείο» των ιερέων στις αιγυπτιακές τελετουργίες και μόνιμο αξεσουάρ τους, που το έφερναν επάνω τους ως μενταγιόν ή ως άλλο διακοσμημένο με την πέτρα κόσμημα. Πιστεύεται και σήμερα ακόμα ότι προσφέρει σοφία, ηρεμία, πνευματική δύναμη και ευεξία.

Έχει προστατευτικές ιδιότητες απέναντι στη βασκανία, στο στρες και την κατάθλιψη.

Διώχνει τους φόβους, αναζωογονεί τον οργανισμό και τις νοητικές λειτουργίες και βοηθά στην ανάπτυξη της διαίσθησης.

Ως θεραπευτικό μέσον, φέρεται να βοηθά στην καταπολέμηση της αρθρίτιδας, των παθήσεων και των οστών, της νεφροπάθειας, της δυσλειτουργίας του ήπατος και της καρδιάς.

Λέγεται πως μπορεί να επιταχύνει την επούλωση ανοιχτών πληγών και να ενισχύσει το μεταβολισμό για την καλύτερη λειτουργία του σώματος.

ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Για πολλούς αιώνες οι άνθρωποι συνήθιζαν να πιστεύουν πως κάποια αντικείμενα είχαν δύναμη και μπορούσαν με κάποιο ανεξήγητο τρόπο να επηρεάζουν τους ανθρώπους και τον κόσμο. Τέτοια χαρακτηριστικά αποδόθηκαν σε διάφορα υλικά, κυρίως όμως σε ορυκτά και μέταλλα, ειδικά δε σε αυτά που αποκαλούμε σήμερα πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους. Από τη στιγμή της ανακάλυψής τους οι άνθρωποι τους συνέδεσαν με τον πλούτο και το κύρος, τη δύναμη ,την ευμάρεια και την ευημερία χρησιμοποιώντας τους σαν διακοσμητικά σε εμβλήματα και κοσμήματα, ενώ δεν άργησαν να συσχετιστούν και με την καλή υγεία καθώς πολλοί τους απέδιδαν θεραπευτικές ιδιότητες.

ΣΧΕΣΗ ΑΙΩΝΩΝ

Οι λίθοι έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον των ανθρώπων από αρχαιοτάτων χρόνων. Στην αρχή με χρήσεις εντελώς πρακτικές, μετέπειτα διακοσμητικές, μέχρι που άρχισαν να τους αποδίδουν ιδιότητες και να τους ντύνουν με συμβολισμούς, οι οποίοι δεν έχουν σβήσει μέχρι τις μέρες μας. Στην αρχαιότητα μαζί τους ασχολήθηκαν οι επιστήμονες της εποχής, οι άρχοντες, οι τυχοδιώκτες και –πολλά χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα – οι αλχημιστές, οι οποίοι βασίστηκαν εν πολλοίς στις γνώσεις του αρχαίου κόσμου. Τότε ήταν μάλιστα που επιχειρήθηκε για πρώτη φορά η καταγραφή τους σε καταλόγους στους οποίους οι λίθοι κατηγοριοποιούνταν με βάση τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητές τους. Από διασωθέντα τέτοια κείμενα βλέπουμε πως τα στοιχεία των καταγραφών, όπως η περιγραφή, η πυκνότητα, η καθαρότητα, η αντίδρασή τους με άλλα υλικά, είχαν διαπιστωθεί με αρκετή ακρίβεια.

Ως πολύτιμοι λίθοι αναγνωρίζονται τέσσερις από τους αρχαίους Έλληνες: Το διαμάντι, το ρουμπίνι, το σμαράγδι και το ζαφείρι, ίσως λόγω της σπανιότητάς τους, ενώ φαίνεται πως στις πρώτες ταξινομήσεις δεν είχαν ληφθεί υπόψη γεωλογικοί παράγοντες. Αργότερα στην κατηγορία των πολύτιμων πετρωμάτων εντάχθηκαν κι άλλα ορυκτά, όπως ο αμέθυστος, το οπάλιο και τα μαργαριτάρια, ενώ η αξιοποίηση πολλών ακόμα ορυκτών πετρωμάτων έκανε αναγκαία και τη δημιουργία της κατηγορίας των ημιπολύτιμων, στην οποία υπήχθησαν πολλοί περισσότεροι λίθοι, όπως ο γρανάτης, το ζιρκόνιο, το τοπάζι, ακόμα και το κεχριμπάρι που δεν είναι ορυκτό πέτρωμα.

Τα ορυκτά δεν άργησαν να χρησιμοποιηθούν και από τους αστρολόγους, οι οποίοι πίστευαν πως τα τεκταινόμενα στη γη  επηρεάζονται από το Σύμπαν και πως οι πλανήτες επηρεάζουν τα στοιχεία από τα οποία αντιτίθεται η ύλη στη Γη. Μέσα από τη μελέτη τω ν ορυκτών, λίθων κυρίως ενίοτε και μετάλλων, προσπαθούσαν να εντοπίσουν τη σχέση  ανάμεσα στη δομή τους και την επιρροή των πλανητών πάνω τους. Εκείνη την εποχή των μελετών προέκυψε και συσχετισμός των λίθων με το ζωδιακό κύκλο αλλά και τη σύνδεσή  τους με την ανθρώπινη υγεία και ευζωία.

ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

Σε πολλά από τα είδη των πολύτιμων λίθων αποδόθηκαν ιδιότητες ευεργετικές για τον ανθρώπινο οργανισμό καθώς και τη ψυχική υγεία, με τους πατέρες  της επιστήμης να πιστεύουν πως με την ενέργειά τους επηρεάζουν τα συστήματα του σώματος αλλά και τις ψυχικές διαταραχές. Αυτή ήταν η απαρχή για την ουσιαστικότερη αξιοποίηση των λίθων, με τα πρώτα φυλαχτά να δημιουργούνται ώστε ο κάτοχος τους να καρπώνεται τις ιδιότητές τους.

Κάποιοι λίθοι έδιναν δύναμη και εξουσία, πλούτο και τύχη στον κάτοχό τους από τη ζήλια, το κακό μάτι και την κακοτυχία, διασφαλίζοντας έτσι τη θέση τους σε κοσμήματα, στέμματα, διακοσμητικά σύμβολα. Σχετιζόμενοι όμως με την υγεία, κάποιοι λίθοι δεν άργησαν να συνδεθούν με τη γονιμότητα και συγκεκριμένα με όργανα και μέλη του σώματος. Αρκεί να θυμηθούμε τους αρχαίους Αιγύπτιους και τη λατρεία τους με τους σκαραβαίους από τιρκουάζ, με τουλάχιστον έναν να υπάρχει σε κάθε σπίτι, από το πλουσιότερο μέχρι το πιο φτωχικό, ενώ οι φαραώ και οι εύποροι το χρησιμοποιούσαν κατά κόρον για να φτιάχνουν κοσμήματα και να κοσμούν τα σπίτια τους.

Ο φαραώ Τουταγχαμών, όπως προέκυψε από τις ανασκαφές, είχε ταφεί με νεκρική μάσκα εξολοκλήρου φτιαγμένη από τυρκουάζ και πολλά κοσμήματα από το ίδιο ορυκτό, που για τους Αιγύπτιους ήταν συνδεδεμένο με την προστασία, την τύχη και την καλή υγεία. Ο συσχετισμός δεν ήταν τυχαίος. Οι αρχαίοι γιατροί είχαν εντοπίσει διάφορα ιχνοστοιχεία και άλατα του οργανισμού που αντίστοιχα υπήρχαν και στα ορυκτά, πίστευαν λοιπόν ότι μπορεί να υπάρχει αλληλεπίδραση ανάμεσά τους.

Με τον τρόπο αυτόν δεν άργησαν όλα τα ορυκτά πετρώματα να αποκτήσουν τις δικές τους ξεχωριστές ιδιότητες, όπως για παράδειγμα ο αιματίτης, λίθος ιδιαίτερα αγαπητός στους Αιγύπτιους και τους Βαβυλώνιους, για τον οποίο πίστευαν πως ελκύει τον πλούτο την αφθονία, την αγάπη και τη  ζωτικότητα. Οι αρχαίοι γιατροί έδιναν φυλαχτά από αιματίτη σε αυτούς που ήθελαν να αντιμετωπίσουν το άγχος και τις ψυχικές διαταραχές, προκειμένου να τους βοηθήσει να ανακτήσουν την ισορροπία τους, την όρεξη για ζωή και την ισχυρή θέληση  και να απομακρύνουν τις εμμονές τους και τους εθισμούς.

Ο αζουρίτης από την πλευρά του, ο κατά τον Πλίνιο και τον Θεόφραστο «κυανός» ήταν ο κατά κόρον λίθος των εμπόρων. Θεωρείτο πως έχει τη δύναμη  να αποδυναμώσει τη βασκανία και να προσελκύσει την καλοτυχία στις εμπορικές συναλλαγές και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Η ακουαμαρίνα ήταν για τους αρχαίους Έλληνες το πετράδι του Ποσειδώνα και ήταν αυτό που μπορούσε να γαληνέψει το θεό της θάλασσας. Οι Ινδοί ήταν όμως εκείνοι που πίστευαν περισσότερο στη δύναμη του καθώς το είχαν συνδέσει με την ίαση των νευρόπονων και τον πόνο των δοντιών, τη θεραπεία του θυρεοειδούς και την ορμονική ισορροπία, τη βελτίωση της όρασης, την ενίσχυση του ανοσοποιητικού, την αντιμετώπιση των αλλεργιών αλλά και τη θεραπεία των νόσων του αναπνευστικού συστήματος και των σπλάχνων.

Ο αμέθυστος, όπως λέει και το όνομά του, ήταν ο λίθος που προστάτευε τους αρχαίους από τη μέθη κι έτσι όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα έφτιαχναν τις κούπες από αυτόν. Πετράδια αμέθυστου έχουν βρεθεί σε ευρωπαϊκούς τάφους ανθρώπων που έζησαν 25.000 χρόνια πριν, ενώ αξίζει να αναφέρουμε πως η αξία στην αρχαιότητα  ήταν μεγαλύτερη από αυτή του διαμαντιού.

Ο χαλαζίας είναι ένα ορυκτό που ήταν γνωστό σε όλο τον αρχαίο κόσμο, από την Ελλάδα και τη Ρώμη μέχρι την Ινδία και την Κίνα, για διαφορετικούς λόγους, και η αξία του ήταν μεγάλη. Την ονομασία του την πήρε από τους Έλληνες αφού για χρόνια πίστευαν πως ήταν, όπως το χαλάζι, στερεοποιημένο νερό ενώ θεωρείτο ο βασιλιάς των θεραπευτικών λίθων.

Δεν θα ήταν άστοχο να πούμε πως οι λίθοι που στο σύγχρονο κόσμο θεωρούνταν πολύτιμοι στην αρχαιότητα δεν αντιμετωπίζονταν με τον ίδιο τρόπο, αφού «ταπεινότερα» ορυκτά πετρώματα είχαν μεγαλύτερη απήχηση στους ανθρώπους. Το πολυτιμότατο σμαράγδι συνέβαλε στην καλή λειτουργία της καρδιάς, και στην αντιμετώπιση των ρευματισμών, ενώ το ρουμπίνι εστίαζε στα προβλήματα των νεφρών, της σπλήνας και των γεννητικών οργάνων. Μακράν δημοφιλέστερος ήταν στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, για παράδειγμα, μεταξύ άλλων, ο όνυχας. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο όνυχας δημιουργήθηκε όταν ο Έρως έκοψε ένα βράδυ κρυφά τα νύχια της θεάς Αφροδίτης και τα σκόρπισε στη γη όπου έγιναν πετρώματα δώρα προς τους ανθρώπους. Ο όνυχας προστάτευε τον ιδιοκτήτη του από τις κακές ανθρώπινες βουλές, ενίσχυε τη δύναμη και την ασφάλεια και καταλάγιαζε τους φόβους βοηθώντας παράλληλα τον κάτοχό του να είναι συνετός και να παίρνει σωστές αποφάσεις, ενώ θεωρούνταν πως είχε και πολλές θεραπευτικές ιδιότητες.

Αντίστοιχες πεποιθήσεις υπήρχαν σχεδόν για κάθε πέτρωμα που μπορούσε με κάποιο τρόπο να αξιοποιηθεί από τους ανθρώπους, καταδεικνύοντας αν μη τι άλλο, ανεξάρτητα με το πόσο ορθές ή όχι ήταν οι πεποιθήσεις τους, τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τη φύση και τη σχέση που ανέπτυσσαν με τη μεγάλη μητέρα.

ΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Σε κάποιους πολύτιμους λίθους αποδόθηκαν χαρακτηριστικά που τους καθιστούσαν αντικείμενα δυστυχίας και συμφοράς για όποιον τα αποκτούσε. Οι φήμες που τους ακολουθούσαν ήθελαν να έχει άσχημο τέλος όποιος τους αποκτούσε. Οι σκεπτικιστές θα σπεύσουν να πουν πως πρόκειται για καθαρές συμπτώσεις, και ίσως είναι πράγματι έτσι, όμως σε κάποιες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα δυσδιάκριτες οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους φρικιαστικούς θρύλους και την πραγματικότητα. Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα όπου οι πολύτιμοι λίθοι θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως έφεραν τουλάχιστον κακοτυχία στους ιδιοκτήτες τους.

Μια από τις πλέον γνωστές ιστορίες για καταραμένους πολύτιμους λίθους είναι αυτή που αφορά το «Διαμάντι της Ελπίδας», μάλλον το διασημότερο καταραμένο κόσμημα στο σύγχρονο κόσμο. Σύμφωνα με το θρύλο, το εν λόγω διαμάντι βρισκόταν σε ένα ινδουιστικό είδωλο  από το οποίο κλάπηκε και ο πρώτος γνωστός ιδιοκτήτης του ήταν ο Γάλλος έμπορος Ζαν Μπατίστ Ταβερνιέ που λίγο καιρό μετά την απόκτησή του κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά του. Η πορεία του διαμαντιού συνεχίστηκε, πέρασε από την κατοχή της Μαρίας Αντουανέτας και του βασιλιά Λουδοβίκου XVI, που αμφότεροι αποκεφαλίστηκαν, της πριγκίπισσας ντε Λαμπάγ, που βρήκε φρικτό θάνατο όταν ξυλοκοπήθηκε από το εξαγριωμένο πλήθος και από τα χέρια άλλων ευγενών κυριών που βρήκαν όμως φρικτό αιφνίδιο θάνατο. Αφού συνέδεσε τη μοίρα του με αρκετούς θανάτους το διαμάντι κατέληξε στο γνωστό οίκο κοσμημάτων Cartier, απ’ όπου το αγόρασε μια πάμπλουτη γυναίκα, ούσα αισιόδοξη πως θα καταφέρει να ανακόψει την «κατάρα» που είχε αρχίσει ήδη τότε να το συνοδεύει. Ούτε αυτή όμως τα κατάφερε. Η ίδια πέθανε μόνη κι άρρωστη σε ένα σανατόριο και η οικογένειά της ξεκληρίστηκε, λίγο μετά την απόκτησή του.

Ακόμα ένα διαμάντι συνοδεύεται από βαριά κατάρα. Το « Μαύρο διαμάντι των Ορλόφ» ή αλλιώς το «Μάτι του Βράχμα» έχει κι αυτό την πορεία του που είναι γεμάτη μυστήριο. Μπορεί τα τραγικά περιστατικά που λέγεται πως το συνοδεύουν να μην εξακριβώνονται στην πλειονότητά τους σήμερα, όμως το γεγονός πως οι άνθρωποι τα έχουν στην συνείδησή τους συνδέσει με αυτό είναι από μόνο του ένα ενδεικτικό στοιχείο, αν μη τι άλλο πώς συνδέεται ο υπερβολικός πλούτος με τη δυστυχία. Το διαμάντι των Ορλόφ κλάπηκε από το άγαλμα του θεού του Ινδουισμού, Βράχμα. Η πορεία του όμως γίνεται γνωστή από το 1932 και μετά, οπότε –σύμφωνα με το μύθο- αυτοκτόνησε ο ιδιοκτήτης του.

Στη συνέχεια το συναντάμε  στην κατοχή της Νάντιας Βγιεγκίν Ορλόφ, μιας Ρωσίδας πριγκίπισσας που λέγεται πως από την απόκτηση του «Ματιού» και μετά έγινε βαθύτατα δυστυχής μέχρι που αυτοκτόνησε. Αυτή, υποτίθεται, η εξέλιξη ήταν που οδήγησε στον τεμαχισμό του διαμαντιού από ένα κοσμηματοπώλη που πίστευε πως με αυτόν τον τρόπο θα σπάσει την κατάρα που το συνοδεύει. Δεν είναι γνωστό αν εν τέλει το διαμάντι κόπηκε αφού από τότε κανείς δεν φαίνεται να ασχολήθηκε μαζί του.

Μια ιδιόμορφη κατάρα που επηρεάζει μόνο άνδρες είναι αυτή που ακολουθεί το διαμάντι  Κο ι Νουρ που στα περσικά σημαίνει «το βουνό του φωτός». Με καταγωγή από την Ινδία, το 793 καρατίων –άκοπο- διαμάντι  της Δυναστείας των Κακατίγια βρίσκεται στο Πύργο του Λονδίνου και κοσμεί το στέμμα της βασίλισσας Ελισάβετ. Αυτό που λέγεται είναι ότι όσοι άνδρες έχουν φορέσει το στέμμα που φέρει το συγκεκριμένο διαμάντι έχασαν σύντομα το θρόνο τους, δεν φαίνεται όμως να επηρεάζει καθόλου τις γυναίκες και μάλλον γι’ αυτό το λόγο η βασίλισσα Ελισάβετ δεν λέει να το επιστρέψει στην Ινδία, παρά τις πιέσεις που έχει κατά καιρούς δεχθεί γι’ αυτό.

Καθώς φαίνεται τα διαμάντια κρατούν τα σκήπτρα ανάμεσα στους καταραμένους πολύτιμους λίθους, υπάρχει όμως κι ένα διάσημο ζαφείρι που συνοδεύεται από άσχημη μοίρα, το μοβ ζαφείρι του Δελχί. Ανακαλύφθηκε πριν 30 χρόνια, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Του Λονδίνου, κλεισμένο και σφραγισμένο σε ένα κουτί. Συνοδεύονταν από ένα σημείωμα που έγραφε : «Όποιος ανοίξει το κουτί πρέπει να διαβάσει πρώτα αυτή την προειδοποίηση και στη συνέχεια να κάνει ό, τι θέλει με το κόσμημα. Η συμβουλή μου είναι να το πετάξει στη θάλασσα». Το πετράδι ήταν μέρος του θησαυρού που είχε κλαπεί από το ναό του Ιντρα κατά τη διάρκεια της ινδικής ανταρσίας του 1857. Έφτασε στην Αγγλία από ένα συνταγματάρχη ο οποίος σε σύντομο χρονικό διάστημα καταστράφηκε οικονομικά αφήνοντας στο γιο του μόνο χρέη. Το ζαφείρι στη συνέχεια άλλαξε πολλά χέρια καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήθελαν να το αποκτήσουν για να αποδείξουν την ευημερία τους. Όσοι τα κατάφερναν, όμως, γρήγορα άλλαζαν γνώμη και το πωλούσαν ξανά κάνοντας λόγο για τραγικά συμβάντα και κακή τύχη. Ο θρύλος λέει πως στο μουσείο έφτασε και «θάφτηκε» μετά από εντολή κάποιου ιδιοκτήτη του, προκειμένου να μην έρθει σε επαφή κανείς μαζί του πια.