Ασκληπιός
Οταν η συχνότητα της λύρας του Ορφέα, παύει να είναι θεραπευτική, ίσως γιατί ο
χρόνος άλλαξε την κυματική της εποχής, όταν ο χορός των μαινάδων παύει να
αποτελεί ένωση με το θείο, τότε η θεραπεία, αρχίζει να ξεφεύγει από τις αρχέγονες
θεραπευτικές ενέργειες.
Τότε η αίσθηση του ένθεου και του ανθρώπινου, του λογικού και του παράλογου,
του σεμνού και του οργιαστικού, του χώρου και του χρόνου, παύουν, να
συνυπάρχουν στον αυθόρμητο χορό των μαινάδων, και αρχίζουν σιγά-σιγά να
ξεχωρίζουν και να γίνονται αντικείμενο συνείδησης, μιας συνείδησης που θέλει τα
πάντα να τα τεμαχίζει και να παρατηρεί.
Ετσι, ο Διόνυσος ο θεός της μέθης και της παρόρμησης, παραδίδει την θέση του
στον θεό του ήλιου τον μουσηγέτη Απόλλωνα που εξημερώνει τα ήθη με το
πνεύμα, τη λογική και την επιστήμη.
Ο Ασκληπιός δεν είναι παρά καρπός της σμίξης, του θεού Απόλλωνα και της θνητής
Κορωνίδος.
Ο Απόλλωνας μέσα από τον έρωτα αυτό, δίνει στους ανθρώπους την ύψιστη τέχνη
της θεραπείας την “κορωνίδα” όλων των τεχνών. Ο Ασκληπιός παραμένει μεταξύ
του θεού και του ανθρώπου γι αυτό δεν μπορεί να ξεπεράσει κάποια όρια και όταν
αυτά μέσα από την ανάσταση νεκρών καταπατούνται, ο Δίας τον κατακεραυνώνει.
Ο Ασκληπιός δεν είχε το δικαίωμα να μπει στα όρια του βασιλείου του Πλούτωνα.
Η υπέρβαση αυτή δεν ήταν δυνατό να μείνει ατιμώρητη, όπως δεν μπορεί η
θεραπεία πάντα να είναι επιτυχής.
Ο Ασκληπιός μαθαίνει την ιατρική τέχνη κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα, δηλαδή τον
άνθρωπο που θεράπευε με τα χέρια. Ο Χείρων αδελφός του Διός, ήταν μεγάλος
βοτανολόγος και φαρμακοσυλλέκτης και τις γνώσεις του τις μετέφερε σε πάρα
πολλούς ομηρικούς ήρωες. Η λατρεία του Ασκληπιού αρχίζει από την Θεσσαλία και
εξαπλώνεται στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ονομαστά ήταν τα Ασκληπιεία της Κω, της
Επιδαύρου, της Τρίκκης στην Θεσσαλία.
Κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι η θεραπεία των ασθενών γινόταν δια
εγκοιμήσεως. Δηλαδή σύμφωνα με την παράδοση, ο ίδιος ο θεός έδινε την
θεραπεία στον ασθενή στο όνειρό του. Οι θεραπείες αυτές μετά εγράφοντο
επώνυμα σε στήλες, κοντά στα ιερά.
Οι προσερχόμενοι ασθενείς στα Ασκληπιεία, υφίσταντο ειδική προετοιμασία,
προκειμένου να φτάσουν έτοιμοι την νύχτα της κατάκλισης στο Αβατω μπροστά
στο άγαλμα του Ασκληπιού.
Οι ιερείς ήσαν αυτοί που είχαν αναλάβει την προετοιμασία των ασθενών. Πρώτα
εφρόντιζαν την σωματική τους καθαριότητα, γι αυτό έκαναν λουτρά. Δεν είναι
βέβαια τυχαίο, ότι τα Ασκληπιεία, έγιναν σε μέρη όπου υπήρχε άφθονο νερό, και
μάλιστα κάποιες φορές με ειδικές ιδιότητες όπως το νερό στην Κω.
Μετά έκαναν νηστείες για μερικές μέρες, θυσίες, ιεροτελεστίες, καθώς επίσης
έψελναν και διάφορους ύμνους προς τον θεό.
Με την προετοιμασία, προετοίμαζαν τον ασθενή μέσα σε κλίμα απολύτου ησυχίας,
ώστε να εξάρουν το υποσυνείδητο, ώστε να ακούσει τη βαθύτερη φωνή του
σώματος, η οποία σε συνδιασμό με την πίστη έφθανε το βράδυ της κατάκλισης στο
Αδυτω, όπου από το πρόσωπο του Ασκληπιού, έπαιρνε ο ασθενής τη θεραπευτική
του Αγωγή.
Οι θεραπείες που δινόντουσαν από τον θεό στα όνειρα τω ασθενών
περιελάμβαναν:
– Μαλάξεις
– Εμετικά και καθαρτικά φάρμακα, κλύσματα
– Τοπικές αφαιμάξεις
– Λουτρά
– Γυμναστική, αεροθεραπεία, περπάτημα δίχως παπούτσια πάνω στο χώμα, ειδική
διατροφή και βότανα
– Εγχειρήσεις (αφαιρέσεις ξένων σωμάτων, κατατάξεις εξαρθρημάτων ή
αγκυλώσεων).
– Διανοίξεις αποστημάτων
– Πλύσεις τραυμάτων
– Εφαρμογή ψυχοθεραπείας, υποβολή.
Παρατηρούμε ότι η θεραπεία του Ασκληπιού, περιλαμβάνει τεχνικές που ανήκουν
στην κλασσική ιατρική, καθώς και τεχνικές οι οποίες προτείνονται σήμερα σαν
εναλλακτικές.
Στα Ασκληπιεία πριν από τους Ρωμαϊκούς Χρόνους ο ίδιος ο θεός παρουσιαζόταν
και έδινε θεραπεία. Στους Ρωμαϊκούς χρόνους οι ιερείς έδιναν την ανάλογη
εξήγηση στο όνειρο που είχε δει, ο ασθενής. Στους Ρωμαϊκούς Χρόνους μπαίνουν
τα φάρμακα στα Ασκληπιεία.
Αραγε τί γινόταν πριν τους ρωμαϊκούς χρόνους και εμφανιζόταν στους ανθρώπους
ο ίδιος ο θεός;
Σε τι συνίστατο η προετοιμασία, που έκανε τους ανθρώπους τόσο δυνατούς, ώστε
μαζί με την πίστη τους, να αποφασίζουν για την θεραπεία τους;
Οι έρευνες και τα ευρήματα, είναι ελειπή, για να μπορέσουν να δώσουν απάντηση
σ’αυτά τα ερωτήματα, που μόνο η βαθιά διαίσθηση μπορεί να τα φωτίσει.
Ο Ασκληπιός στις απεικονίσεις του, έχει μαζί του, φίδια και σκυλιά. Τα ζώα
υπήρχαν πάντα στα Ασκληπιεία, ως όντα τα οποία μπορούσαν να πιάσουν
συχνότητες που η ανθρώπινη αίσθηση δεν τις αντιλαμβάνεται.
Το φίδι και το σκυλί μπορεί να προαισθανθούν τον σεισμό, τον λοιμό. Ο όφις
(σοφία) και το σκυλί (διαίσθηση), είνα ζώα τα οποία δεν επήραζαν τους κατοίκους
των Ασκληπιείων.
Τα Ασκληπιεία στην Αρχαία Ελλάδα, αποτέλεσαν κοιτίδες πολιτισμού, γιατί μέσα
από την θρησκεία, και πιο συγκεκριμένα από το τυπικό της λατρείας μπόρεσαν να
αναπτυχθούν αξίες πολύ μεγάλες, ενταγμένες πάντα στα πλαίσια του θείου.
Η θρησκεία περιελάμβανε γυμναστική, αγώνες, θέατρο, μουσική, υγεία, και
γενικότερα ότι έχει σχέση μ’αυτό που σήμερα "ευτελέστατα" θα λέγαμε
ψυχαγωγία.
Ο Ασκληπιός ο γεμάτος (αίσκλη=αίγλη) θεός, κρατεί στους κόλπους του τους
αρχαίους Ελληνες και στηρίζει την αρχαιοελληνική θρησκεία για αιώνες. Οταν
όμως οι πλανήτες παύουν να τροφοδοτούν την Ελλάδα, ο Ασκληπιός παραχωεί την
αίγλη του και κατακεραυνώνεται από τον Δία.
Το όνομά του παράγει ο Ιούλιος ο Επιδαύριος από το όνομα “αίγλη” (Άογλα) και
προς τη γνώμη του αυτή συμφωνεί και ο λεξικογράφος Ησύχιος . Η ετυμολογία του
ονόματος από τον “Άσκλην”, τον Κορίνθιο Βασιλέα, τον οποίο και θεράπευσε, ή
από τον “Ασγελάταν”, επίθετο του Απόλλωνα, ή τον “Αγλαόπην” κ.λπ. φαίνεται
μάλλον λαϊκής προέλευσης. Το δεύτερο συνθετικό του όματός του είναι “ήπιος”
που προσθέτει στην “αίγλη” λάμψη και ηπιότητα.Οι αρχαιότεροι μελετητές
παρήγαν το όνομα από το “ασκελής” «διά τό μή εάν σκελλέσθαι» (σκληρύνεσθαι),
ή «ο μή εών τα σκέλη εσκληκέναι και ξηραίνεσθαι», ή «ότι τα ασκελή νοσήματα
ήπια ποιεί».
Παρόλο που ο Ασκληπιός δεν θεωρείται σημαντικός θεός της ελληνικής
μυθολογίας , ωστόσο είναι κεντρική φυσιογνωμία του αρχετύπου των ηρώων-
θεραπευτών. Ο Ασκληπιός είναι η ιδεατή αντίληψη της ιαματικής δύναμης της
φύσης όπως και σήμερα γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους, που επιδρά κατά
τις “ήπιες” εποχές στα υψώματα και στον καθαρό αέρα κάτω από την απαλή
λάμψη και θερμότητα του Ηλίου, στα σημεία που αναβλύζουν δροσερές πηγές,
ενώ πανύψηλα δένδρα γύρω καθαρίζουν την ατμόσφαιρα. Τέτοιο ακριβώς ήταν
και το περιβάλλον των τόπων της λατρείας του και αυτή την αντίληψη ενίσχυσαν οι
διάφοροι θρύλοι της γέννησής του και της καταγωγής του.
Συμμετείχε στο ταξίδι των Αργοναυτών και το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου,
γεγονός που τον οριοθετεί στους βίους των σημαντικότερων ηρώων της ελληνικής
μυθολογίας. Ο Ασκληπιός ήταν επίσης σημαντική μορφή στο δράμα που
εκτυλίχθηκε μεταξύ του Απόλλωνα, του Δία και των Κυκλώπων, γνωστό σε μας
μέσω της τραγωδίας του Ευριπίδη Άλκηστις .
Ο Απόλλωνας δεν ήταν ο πλέον αδιάφθορος από οποιονδήποτε άλλο θεό του
ελληνικού πάνθεου. Οι πολυάριθμοι έρωτές του περιελάμβαναν την Κορωνίδα, τη
Δάφνη, την Αρσινόη, την Κασσάνδρα, την Ψαμάθη, τη Φιλωνίδα, τη Χρυσόθεμι και
πολλές άλλες, από τις οποίες σχεδόν πάντα ο Απόλλωνας παίρνει ένα γιο. Ένας από
αυτούς τους γιους ήταν ο Ασκληπιός, αν και συζητείται εάν η μητέρα του ήταν η
Κορωνίς ή η Αρσινόη. Όποια και αν ήταν, όμως, δεν έζησε αρκετά για να γεννήσει
τον θεραπευτή-θεό.
Η Γέννηση του Ασκληπιού
(ll. 1-4) Για σένα αρχίζω θεραπευτή των νόσων Ασκληπιέ να τραγουδώ. Στη Δώτια
πεδιάδα η όμορφη Κορωνίδα, η κόρη του βασιλιά Φληγύα, τον γέννησε, μεγάλη
χαρά για τους ανθρώπους, ανακουφιστή των πόνων των σκληρών. (l. 5) Χαίρε,
λοιπόν, άνακτα: με το τραγούδι μου προσεύχομαι σ’εσένα!
(Anonymous. The Homeric Hymns and Homerica)
Ο Απόλλωνας ήταν ζηλότυπος θεός και δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα όταν ένας
κόρακας του αποκάλυψε ότι η ερωμένη του επρόκειτο να παντρευτεί ένα θνητό.
Πρώτα, λοιπόν τιμώρησε για τα κακά μαντάτα τον κόρακα, αλλάζοντας το λευκό
του φτέρωμα στο γνωστό μας μαύρο. Κατόπιν τιμώρησε την ερωμένη του
καίγοντάς τη, αν και σε άλλη εκδοχή του μύθου ήταν η Άρτεμις που εξέθεσε την
«άπιστη» Κορωνίδα (ή Αρσινόη). Πριν να αποτεφρωθεί εντελώς η Κορωνίς, ο
Απόλλωνας διέσωσε το έμβρυο που έφερε στη μήτρα της από τις φλόγες.
Ο νεογέννητος Ασκληπιός χρειαζόταν κάποιον για να τον μεγαλώσει. Έτσι ο
Απόλλωνας σκέφθηκε το σοφό Κένταυρο Χείρωνα, μια άλλη ενδιαφέρουσα
θεραπευτική μορφή της ελληνικής μυθολογίας, πιθανώς προ-ολύμπια, αφού τον
συναντάμε να διατρέχει τις πεδιάδες της Κρήτης, όταν γεννήθηκε ο Δίας. Ο Χείρων,
λοιπόν, ο εκπαιδευτής τόσων ηρώων όπως ο Αχιλλέας , ο Ακταίων , ο Ιάσων , ο
Πάτροκλος , ο Πηλέας κ.α. ανέλαβε την εκπαίδευση του Ασκληπιού. Θα
παρατηρήσουμε εδώ ότι ο Χείρων είναι σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, αυτής
που υπάρχει πριν από το σχηματισμό των θεών. Η σοφία του Κένταυρου είναι σε
σημαντικό βαθμό παρούσα στη διάπλαση των ηρώων της ελληνικής μυθολογίας.
Είναι ένα από τα ζητούμενα στο ταξίδι της ηρωικής αναζήτησης και της
ολοκλήρωσης του εαυτού.
Συνεπώς, αν και ο Απόλλωνας υπήρξε θεός της θεραπείας, ήταν ο Χείρων που
δίδαξε τη θεραπευτική τέχνη στον Ασκληπιό. Στην ανατροφή ανακατεύεται και
άλλο ένα αρχέτυπο της σοφίας – ολύμπιο αυτή τη φορά – η θεά Αθηνά, η οποία
προσφέρει στον Ασκληπιό το πολύτιμο αίμα της Μέδουσας .
Ο μύθος της Άλκηστης
Το αίμα της Μέδουσας, αυτό που δόθηκε στον Ασκληπιό από την Αθηνά , διαιρείτο
σε δύο μέρη, με βάση τη φλέβα από την οποία είχε αναπηδήσει. Το αίμα από τη
δεξιά φλέβα θα μπορούσε να θεραπεύσει την ανθρωπότητα, ακόμη και από το
θάνατο, ενώ το αίμα από την αριστερή φλέβα μπορούσε να θανατώσει. Τούτο το
θάνατο βίωσε ο Χείρων από τα δηλητηριασμένα βέλη. Στον αρχετυπικό
θρησκευτικό δυϊσμό, στην πάλη του θεραπευτικού καλού και του σκοτεινού κακού
υποκύπτει ακόμη και η προαιώνια σοφία στους κοσμολογικούς μύθους της
ανθρωπότητας, ακόμη και αν ακολουθεί η ανάσταση και η ανανέωση.
O Ασκληπιός ανατράφηκε για να γίνει ικανός θεραπευτής, αλλά όταν έφερε πίσω
στη ζωή τον Καπανέα και τον Λυκούργο (σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου
των Επτά επί των Θηβών) και τον Ιππόλυτο, το γιο του Θησέα, ανήσυχος ο Δίας για
την εξουσία του πάνω στη ζωή και το θάνατο, σκότωσε τον Ασκληπιό με έναν
κεραυνό.
Μάνιασε ο Απόλλωνας, αλλά ο θυμός ενάντια στο βασιλέα των Θεών ήταν
ανώφελος, κι έτσι έστρεψε το θυμό του ενάντια στους δημιουργούς των κεραυνών,
τους Κύκλωπες. Εξοργισμένος ο Δίας ετοιμάστηκε να τον ξαποστείλει στον
Τάρταρο , αλλά παρενέβη μια άλλη θεά, πιθανώς η μητέρα του Απόλλωνα, η Λητώ.
Ο Δίας μετέτρεψε την τιμωρία του γιου του, στέλνοντάς τον υπηρέτη στον θνητό
βασιλιά Άδμητο για ένα χρόνο.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπηρέτης, ο Απόλλωνας συμπάθησε τον
Άδμητο, έναν άνθρωπο που ήταν καταδικασμένος να πεθάνει νέος. Καθώς δεν
υπήρχε πια ο Ασκληπιός με το φίλτρο του για να αναστήσει τον βασιλιά, ο Άδμητος
θα χανόταν για πάντα όταν πέθαινε. Ως χάρη, ο Απόλλωνας διαπραγματεύτηκε
έναν τρόπο για να αποφύγει ο Άδμητος τον Χάροντα. Αν πέθαινε κάποιος άλλος
στη θέση του, ο Χάροντας θα του επέτρεπε να ζήσει. Το μόνο πρόσωπο που ήταν
πρόθυμο να προχωρήσει σε αυτή τη θυσιαστική πράξη, ήταν αγαπημένη σύζυγος
τους Άδμητου, η Άλκηστις .
Την ημέρα που δόθηκε η Άλκηστις στον Χάροντα, στη θέση του Άδμητου,
κατέφθασε στο παλάτι ο Ηρακλής. Ακούγοντας τις οιμωγές του θρήνου
παραξενεύτηκε κι όσο κι αν προσποιήθηκε ο Άδμητος πως τίποτα δε συνέβαινε, οι
υπηρέτες που τους έλειπε η αφέντρα τους, αποκάλυψαν την αλήθεια. Έτσι ο
Ηρακλής ξεκίνησε για τον Κάτω Κόσμο, να φροντίσει για την επιστροφή της
Άλκηστης στη ζωή. Ο ήρωας γίνεται θεραπευτής και τανάπαλιν, ένα μυθικό μοτίβο
που ανακυκλώνεται στην παγκόσμια ιστορία των θρησκειών.
Ήρωες Θεραπευτές
Η αναζήτησή μας για τα ίχνη της λατρείας του Ασκληπιού μας οδηγεί διαρκώς προς
τα πίσω από τη Ρώμη στην Επίδαυρο και κατόπιν ανατολικά, στο νησί της Κω.
Χρειάζεται επίσης να ταξιδέψουμε στη Μικρά Ασία, να ρίξουμε μια ματιά στο
Ασκληπιείο της Περγάμου. Σε όλο αυτό το ταξίδι στο χρόνο και το χρόνο, βέβαια,
δεν πρέπει να ξεχάσουμε την περιοχή και την πόλη που διαμόρφωσε το κέντρο του
ελληνικού κόσμου, την Αττική και την Αθήνα, ούτε τη μεγάλη ποίηση και τους
ομηρικούς μύθους που συνδέθηκαν με το όνομά του. Με αυτούς τους μύθους
άλλωστε ήταν στενά συνδεδεμένοι οι Ασκληπιάδες, όσο και με τη λατρεία του
θείου προγόνου τους. Αφενός έχουμε την ομηρική ποίηση και αφ’ ετέρου
λατρευτικούς μύθους από ένα Ασκληπιείο, ή μάλλον ιερό αλσύλλιο του Απόλλωνα
Κυπαρισσίου. Αυτοί οι δύο εντελώς διαφορετικοί τύποι αφήγησης διαφωνούν σε
ένα ουσιαστικό σημείο. Για τον Όμηρο και τους επικούς ποιητές της ομηρικής
σχολής ο Ασκληπιός δεν ήταν θεός αλλά θνητός ήρωας, ένας ήρωας που πέθανε
και λατρεύτηκε μόνο νεκρός, όπως οι νεκροί βασιλικοί ήρωες. Στη διάρκεια ζωής
του ήταν μόνο «άριστος ιατρός». Μαθαίνουμε στην Αττική τι σήμαινε η λατρεία
ενός τέτοιου ήρωα ιατρού, από μια επιγραφή που αποκαλεί τον θεραπευτή ήρωα-
ιατρό, προσδιορίζοντάς τον μάλιστα ως εν άστει.
Ο Ασκληπιός έκανε την ιεροπρεπή είσοδό του στην Αθήνα περίπου το 420 π.Χ. Το
άδυτό του χτίστηκε σε ένα σημείο προφυλαγμένο από τον αέρα στη νότια πλαγιά
της Ακρόπολης, κοντά στην πηγή που θεωρείτο ότι κατείχε θεραπευτικές ιδιότητες.
Εδώ εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του, τις θεές Υγεία και Επιόνη και τους
γιους του. Η συγγένειά του με το Διόνυσο στην αττική γη αντανακλάται ίσως στο
γεγονός ότι το ιερό του βρίσκεται πολύ κοντά στο θέατρο του Διονύσου, μοτίβο
χωροτακτικό που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται στον Μαραθώνα , όπου ο τύμβος
του ήρωα-ιατρού βρίσκεται δίπλα στο ιερό του Διόνυσου.
Όμως, ο Ασκληπιός είναι ουσιαστικά η φυσική συνέχεια ή γεννήτωρ άλλων ηρώων-
ιατρών της Αττικής. Στην Ελευσίνα συναντάμε τον Ορησίνιο και στη Ραμνούντα τον
Αμφιάραω ή τον Αμφίλοχο, γιο του Αμφιάραω. Φαίνεται, λοιπόν, πως η είσοδος
του Ασκληπιού στην αττική γη –και όχι μόνον- δεν είναι μια καινοτομία, αλλά η
φυσική συνέχεια μιας μακράς παράδοσης θεραπευτών, οι οποίοι στην ηρωική
εποχή των ομηρικών επών ή και προγενέστερα αναλαμβάνουν τον χαρακτηρισμό
του ήρωα. Ο ήρωας στον αρχαιοελληνικό κόσμο συνδέεται σχεδόν πάντα με τη
διαδικασία της θεραπείας, την κάθοδο στον κάτω κόσμο και την επιστροφή. Ας
φύγουμε για λίγο όμως από την Αθήνα, να δούμε έναν άλλο μύθο, που
προσδιορίζει καθοριστικά τις απόψεις των Ασκληπιάδων για τον Ασκληπιό.
Ο Παυσανίας μιλά για ύμνους που ψάλλονταν στο ιερό του Ασκληπιού, στην
Πέργαμο και αυτοί οι ύμνοι αναφέρουν έναν ήρωα, ο οποίος περισσότερο από
οποιονδήποτε άλλον ήρωα του έπους ή της τραγωδίας σχετίζεται παράδοξα με τα
μυστικά της θεραπείας. Πρόκειται για τον Τήλεφο ο οποίος, πληγωμένος από τον
Αχιλλέα, πληροφορήθηκε από τον Απολλώνειο χρησμό πως εκείνος που τον
πλήγωσε θα τον θεράπευε. Οι εορταστικοί ύμνοι στο ιερό της Περγάμου
ξεκινούσαν με το όνομά του, όχι μόνο εξαιτίας του έπους του, αλλά της ιδιαίτερης
σημασίας που είχε για τους απόγονους του Ασκληπιού. Ο Τήλεφος πληγώθηκε και
θεραπεύτηκε από τον Αχιλλέα, όταν οι Έλληνες αναζητούσαν την Τροία σε λάθος
τόπο και συνδεόταν συμβολικά με τον Απόλλωνα, το αρσενικό ελάφι και τον
κυπάρισσο. Ο θετός πατέρας του ονομαζόταν Κόρυθος, ένα όνομα που αποδίδεται
στον Απόλλωνα στη Μεσσηνία για τον θεραπευτή θεό του ήλιου.
Ως παιδί ο Τήλεφος ακολούθησε το μοτίβο της εγκατάλειψης –χαρακτηριστικό των
ηλιακών ηρώων λυτρωτών- και τον βύζαξε στην ερημιά μια ελαφίνα. Το όνομά του
σημαίνει «αυτός που λάμπει μακριά» και μητέρα του είναι η Αυγή. Ένας από τους
γιους του ήταν ο αγαπημένος του Απόλλωνα Κυπάρισσος, που σκότωσε κατά
λάθος το ιερό ελάφι του Απόλλωνα και μεταμορφώθηκε σε κυπαρίσσι. Όλα αυτά
τα χαρακτηριστικά, βέβαια, δεν είναι τίποτε άλλο από μυθολογικές παραλλαγές
του μύθου της γέννησης του ήλιου, της ημερήσιας και ετήσιας επιφάνειας του
φωτός, που ακολουθείται με το θάνατο του φωτός κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο
και την επακόλουθη ανάστασή του στην εαρινή ισημερία. Αυτός ακριβώς είναι και
ο λόγος για τον οποίο έχουν θέση σε έναν ύμνο προς τον Ασκληπιό. Ο ένας από
τους γιους του Τήλεφου, εκείνος του οποίου το όνομα δεν πρέπει να προφέρεται, ο
Ευρύπυλος που συνδέεται με τον Κάτω Κόσμο, σκότωσε τον Μαχάονα, τον έναν
από τους ήρωες-ιατρούς που αναφέρονται στην Ιλιάδα. Ο Μαχάων ήταν ο πρώτος
χειρουργός, ενώ ο αδελφός του Ποδαλείριος θεράπευε τις αόρατες πληγές, ακόμα
και εκείνες της ψυχής.
Ο Μαχάων είναι ένας ήρως-γιατρός, που το όνομά του προέρχεται από τη λέξη
μάχη και θα μπορούσε να σημαίνει και σφαγέας. Άλλοι θεραπευτές θεοί ή ήρωες
γιοι του Μαχάονα φέρουν επίσης ονόματα που υπονοούν τον πόλεμο, όπως
Πολεμοκράτης, Νικόμαχος, Αριστόμαχος κ.λπ. Εδώ ο ιατρός και ο πολεμιστής σε
μια ενότητα εκφράζουν τη δυϊστική άποψη των αρχαίων Ελλήνων για τη θεραπεία.
Η πληγή και η θεραπεία είναι οι δύο όψεις του ενός νομίσματος. Ο ιατρός με τη
σειρά του είναι μια ευάλωτη ύπαρξη που μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές του
ανθρώπου, όχι τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο Μαχάων θεραπεύει και πληγώνει, αλλά ο
ίδιος δεν μπορεί να θεραπευτεί. Ο Ευρύπυλος , ο κυβερνήτης του κάτω κόσμου τον
αγκαλιάζει για πάντα. Ο πολεμιστής χειρουργός πεθαίνει από τις πληγές του, αλλά
συνεχίζει να ζει μέσω της νεκρικής λατρείας που τον θεώνει.
Αυτό είναι και το βάθος της θεραπευτικής λατρείας της Κω, ένα βάθος που δε
μοιράζεται με τους άλλους τόπους της Ελλάδας, παρά τα διάσημα Ασκληπιεία της.
Στην υπόλοιπη Ελλάδα οι θεραπευτές ήρωες εκφυλίζονται σε απλούς
θαυματουργούς, αλλά ο αρχέγονος χαρακτήρας τους διακρίνεται μέσα στον ιστό
του μύθου –κυρίως του ηρωικού. Όσον αφορά στα λατρευτικά βάθη αυτής της
παράδοσης δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αποσιωπώνται οι
σκοτεινές πλευρές που συνδέουν τη θεραπεία με το θάνατο σε μια αδιάσπαστη
ενότητα. Για αυτά τα πράγματα τηρείται ιερή σιγή, αλλά ούτως ή άλλως τούτο το
μυστικό είναι κοινός τόπος. Κοινός τόπος για της θεμελίωση της αυτο-γνωσίας,
βασικός άξονας της οποίας είναι η θνητή φύση του ανθρώπινου γένους. Ο ιατρός
θεραπεύει τις πληγές, όπως είπαμε, αλλά δεν μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο
ενάντια στη φύση του.
Είναι μεγάλη η συμβολή των ποιητών σε αυτή τη διαδικασία αυτογνωσίας,
καταρχήν εκείνων που δημιούργησαν τα μυθολογήματα και κατόπιν του Ομήρου,
με τη βαθειά και σφαιρική γνώση του για την ανθρώπινη φύση. Η Ιλιάδα είναι το
μεγάλο έπος του πολέμου, εκείνου που προκαλεί πληγές, και σε ό,τι αφορά στις
οδύνες και τις δυσκολίες των ηρώων το έπος δεν σιωπά. Είναι εκπληκτική η
αφθονία χειρουργών σε όλη την έκταση της Ιλιάδας και η παρουσία τους θεωρείται
σχεδόν δεδομένη. Είναι τέτοια η βαρύτητα που τους αποδίδεται, ώστε ορισμένοι
ακαδημαϊκοί πρότειναν την αφαίρεση των εδαφίων που αναφέρονται στην
παρουσία τους και την επαναφορά του έπους στην αρχική του μορφή, με τον
εξορισμό όλων των ανώνυμων χειρουργών. Εδώ θα συμφωνήσουμε με τον Κ.
Κερένυι, ο οποίος θεωρεί ότι δεν κατόρθωσαν να δουν πως οι συγκεκριμένες
αναφορές υποδεικνύουν μια αναγκαία φάση της εξέλιξης της χειρουργικής. Ο
ειδικός στις πληγές και συνάμα πολεμιστής είναι απόλυτα αναγκαίος στην εξέλιξη
του έπους. Ο Ποδαλείριος και ο Μαχάων , οι δυο γιοι του Ασκληπιού που
εμφανίζονται στο πεδίο της μάχης με το μικρό στρατό τους, συνδυάζουν στα
πρόσωπά τους τον πολεμιστή και τον καλό γιατρό.
Χείρων και Παιών ή Παιήων
«Συ είσαι ο πιο κατάλληλος γιατρός και ο Απόλλωνας Παιάνας τιμά το φως
σου», (Πίνδαρου, Πύθιαι Ωδαί, 4 επ. 12).
Στην Ιλιάδα όμως ο γεννήτωρ της θεραπευτικής τέχνης δεν είναι ο Ασκληπιός. Ο
Ασκληπιός αναφέρεται απλώς ως πατέρας των δυο γιων του. Ο ποιητής δε γνωρίζει
κανένα Ασκληπιό θεό της θεραπείας. Τον παρουσιάζει απλά ως θνητό ιατρό που
έγινε ημίθεος μετά το θανάτό του. Πίσω από τους δύο γιους του, τον Μαχάονα και
τον Ποδαλείριο στέκει μια άλλη μορφή, που η προέλευσή της χάνεται πίσω από
την αχλύ του μύθου, ο αρχαϊκός Χείρων , στον οποίο επιστρέφουμε αναζητώντας
τον αιτιολογικό παράγοντα του μύθου. Ως πατέρα του Ασκληπιού ο Όμηρος δεν
αναφέρει κανένα, παρά μόνον τον Χείρωνα, τον πατρικό φίλο και δάσκαλό του,
που του δίδαξε τη θεραπευτική φύση των βοτάνων. Αλλά αυτό δεν τον ξεχωρίζει
από τον κύκλο των ηρώων που μαθήτευσαν με τον Χείρωνα. Ο ίδιος ο Αχιλλέας
συμμετείχε στη θεραπευτική παράδοση με το χειρώνιον, το θεραπευτικό βοτάνι
για τις πληγές του Πάτροκλου. Ωστόσο και ο ίδιος ο Χείρων πληγώνεται, όπως
μαθαίνουμε από μεταγενέστερους μύθους. Είναι ένας αθάνατος με αγιάτρευτη
πληγή και ο μαθητής του ο Ασκληπιός έχει την ίδια τύχη. Γιατί ο Όμηρος αποσιωπά
τη θεϊκή καταγωγή του δεύτερου; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στον ιατρό των θεών,
τον Παιώνα ή Παιήωνα .
Στην πέμπτη ραψωδία ο ποιητής αφηγείται τις πληγές των θεών από τις μάχες τους
με τους θνητούς. Η Αφροδίτη , η Ήρα , ο τερατώδης Άδης ή ο Άρης αναζητούν στον
Όλυμπο τον Παιώνα να θεραπεύσει τις πληγές τους. Ποιος είναι όμως αυτός ο
γιατρός που εγγυάται τη θεραπεία των θεών; Είναι η προσωποποιημένη
θεραπευτική δύναμη, εξυψωμένη στον ολύμπιο ουρανό. Ο Όμηρος στην αφήγησή
του βάζει μια απαραβίαστη γραμμή που οριοθετεί τον κόσμο των θνητών και τον
κόσμο των αθανάτων. Ο Χείρων, αν και θεός, είναι ευάλωτος και υποκύπτει στη
σκιά του θανάτου. Το ίδιο και ο Ασκληπιός που παραμένει δεμένος με τη σφαίρα
της θνητότητας. Δεν μπορούν λοιπόν να χειριστούν τον κόσμο των αθανάτων.
Τούτος ο αυστηρός διαχωρισμός δεν είναι ο μοναδικός. Η ομηρική θεολογία
χαράζει την ίδια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους ολύμπιους θεούς και τους
μη-ολύμπιους. Ό,τι είναι Ολύμπιο προσδένεται σταθερά στο άρμα του αιώνιου
φωτός. Ό,τι είναι μη-Ολύμπιο φέρει τη σκιά του θανάτου. Ο Παιών συνδεδεμένος
με τον Απόλλωνα στην Οδύσσεια , διακριτός σε άλλες αφηγήσεις, είναι η αληθινή
πηγή της θεραπευτικής τέχνης. Αντιπροσωπεύει μια μορφή θεραπείας ανώτερη
από εκείνη του Ασκληπιού ή του Χείρωνα, την ουσία της αφηρημένης, καθαρής
θεραπευτικής δύναμης του φωτός. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ο παιάν στους
Δελφούς ακουγόταν από την άνοιξη ως τα τέλη του φθινόπωρου, όσο κρατούσε
δηλαδή η επιφάνεια του φωτός.
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Add comment